วันที่ 27 เมษายน พ.ศ. 2552 ปีที่ 32 ฉบับที่ 4100
ช่างผม
คอลัมน์ 365 DAYS
โดย ช้องนาง วิพุธานุพงษ์ chapter365@gmail.com
 |
ฉันขยับตัวเลื่อนลงจากเบาะสูง สอดปลายเท้าลงในรองเท้าส้นเตี้ย มือหนึ่งถือกระเป๋า อีกมือ ใช้จับผ้าขนหนูบนศีรษะไว้กันลื่นหลุด หันไปกล่าวขอบคุณพนักงาน จากนั้นจึงเดินตามเธอไปยังเก้าอี้หนังหน้ากระจกเงาบานใหญ่
ตรงหน้ากระจก แก้วน้ำดื่มเย็นเฉียบถูกนำมาวางรอไว้ก่อนแล้ว นอกจากนี้ที่ขาดไม่ได้คือบรรดานิตยสารหลากหลายที่วางซ้อนกันเป็นตั้งให้เลือกหยิบอ่านตามใจชอบ ฉันสุ่มหยิบขึ้นมาเล่มหนึ่ง ปรากฏว่าหนีไม่พ้นข่าวคราวเรื่องซุบซิบดาราทั้งหน้าใหม่และหน้าเก่า ฉันพลิกอ่านผ่านๆ พอให้ตัวเองได้อัพเดตและไม่ตกเทรนด์
"วันนี้มาทำอะไรดีครับ" ช่างตัดผมของฉันวันนี้หน้าตาหล่อคมเข้ม รูปร่างสูงใหญ่ แค่ฟังเสียงก็ระบุได้ทันทีว่าไม่ใช่ผู้ชายร้อยเปอร์เซ็นต์
"ตอนแรกตั้งใจว่าจะมาเล็มปลายผม..." ฉันตอบยิ้มๆ "แต่นึกอีกที ก็อยากเปลี่ยนทรงด้วยเหมือนกันค่ะ เริ่มจะเบื่อหน้าตัวเองแล้ว"
"ดัดเลยไหมฮะ ?"
"คะ ?"
"ดัดผมไง" เขาขยุ้มปลายผมฉันขึ้น "นี่ ดัดตรงปลายอย่างนี้ๆ แล้วทำสีซะหน่อย น้องหน้าเก๋อยู่แล้ว รับรองว่าดัดแล้วสวย เฉี่ยว เปรี้ยว เกาหลีไปเลย"
น้อง ? ฉันหัวเราะในใจ
"เอ้อ...อย่าดีกว่ามั้งคะ ดัดแล้วกลัวจะเสียความมั่นใจ" ฉันนึกสภาพหัวตัวเองมีเส้นผมสีทองยาวหยิกฟูแล้วให้รู้สึกปวดตับ
ที่สำคัญ...โผล่หน้าไปทำงานวันจันทร์ เขาคงหัวเราะปางตาย
"คิดว่าอยากจะตัดผมสั้นค่ะ" ฉันบอกช่าง "แต่ก็ยังไม่ค่อยแน่ใจ"
"อุ้ย อย่าเลยค่ะ" ช่างผมหน้าตาดีเกินพิกัดจับเส้นผมฉันพลิกไปมา "น่าเสียดาย กว่าจะไว้ได้ยาวขนาดนี้"
"เดี๋ยวพี่จะตัดให้เข้าทรง แล้วจะลองไดร์แบบเป็นลอนๆ ให้ดูดีไหมคะ เผื่อชอบ คราวหน้าจะได้มาดัด"
"ได้ค่ะ" ฉันพยักหน้าตกลง อย่างน้อยลองเปลี่ยนตัวเองดูสักวัน อาจทำให้อะไรดีขึ้น
ยังไม่ทันที่ช่างจะจับกรรไกร เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะเป็นเสียงเพลงรอสายที่คุ้นเคย ฉันควานมือลงไปในกระเป๋า คลำหาปุ่มกดรับสายได้ทันก่อนเสียงเพลงจะเงียบ ปลายสายส่งเสียงเริงร่ามาแต่ไกล
"ว่าไงจ๊ะคุณนาย ทำผมเสร็จหรือยัง"
"ยัง" ฉันกรอกเสียงตอบ "มาสายแล้วยังจะถาม นี่อยู่ไหนแล้วเนี่ย"
"อยู่หน้าร้าน" เสียงกลั้วหัวเราะ "ชั้นกำลังจะเดินเข้าไปเดี๋ยวนี้แหละ"
ฉันหันไปทางประตูร้าน ปรากฏร่างเพื่อนสาวคนสวยในชุดเดรสสั้นสีอ่อนขับผิวขาวนวลอมชมพูให้ดูสว่างไสวจนน่าอิจฉา เธอยืนหันรีหันขวางอยู่ครู่หนึ่ง กระทั่งเมื่อหันมาสบตาฉันจึงเดินปรี่เข้ามาอย่างมั่นอกมั่นใจ
"ไหนๆ ดูหน่อย จะทำผมทรงอะไร"
ช่างผมรูปหล่อชายแท้ครึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ที่กำลังตั้งท่าจะลงมือกับศีรษะฉันเมื่อครู่เดินหลีกไปทางหนึ่ง
"ยังไม่รู้" ฉันตอบ จับผมหมาดที่เริ่มแห้งเพราะลมเครื่องจากเครื่องปรับอากาศ "เห็นเขาว่าจะให้ดัดทรงเกาหลี แล้วก็ทำสีด้วย"
"ต๊าย แก อย่าเชียวนะ" ร้องเสียงหลง "ชั้นว่าแกหน้าจืดไม่เหมาะกับทรงเกาหลีหรอก ถ้าดัดผม แกต้องลุกขึ้นมาเปลี่ยนการแต่งตัวใหม่ ค่าดัดก็แพง แถมถ้าดัดออกมาน่าเกลียด ใครจะรับผิดชอบ"
"แกไง" ฉันแกล้งกวนประสาท "แกแนะนำร้านนี้ให้ชั้นไม่ใช่รึ"
เพื่อนสาวตัวแสบสะบัดหน้า "แล้วชั้นเป็นคนทำผมให้แกที่ไหน โน่น ไปเอาผิดกับสุดหล่อของแกโน่น"
ฉันหัวเราะ แล้วก็นึกขึ้นได้ "เออ ว่าแต่...แกว่าจ้างตัดผมเนี่ย เป็นลักษณะสัญญาจ้างแรงงานหรือจ้างทำของ"
"แล้วถ้าเกิดช่างตัดผมเราไม่ดีจริงๆ เราจะฟ้องร้องให้เขารับผิดได้ไหม"
เพื่อนสาวซึ่งกำลังอยู่ในช่วงเตรียมสอบผู้ช่วยผู้พิพากษาในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าตอบโดยไม่ต้องคิด
"เป็นจ้างทำของแน่นอน เพราะการตัดผม ผู้ว่าจ้างถือเอาความสำเร็จของงานเป็นสำคัญ ไม่เป็นจ้างแรงงาน เพราะจ้างแรงงาน ต้องเป็นการที่ผู้ว่าจ้างถือเอาระยะเวลาในการทำงานเป็นสำคัญยิ่งกว่าผลงานที่จะสำเร็จเสร็จลง"
"ในกรณีสัญญาจ้างทำของ กฎหมายบอกไว้ว่าถ้าความชำรุดบกพร่องในการงานที่ทำนั้นเกิดขึ้นเพราะคำสั่งของผู้ว่าจ้าง ผู้รับจ้างไม่ต้องรับผิด"
"นั่นหมายความว่า ถ้าแกสั่งให้ช่างทำผมของแกแบบนั้นแบบนี้ แล้วช่างทำตามคำสั่งที่บอก ถ้าเกิดออกมาแล้วหัวหูดูไม่ได้ ก็ถือว่าเป็นเพราะคำสั่งของแก ช่างไม่ต้องรับผิดชอบ"
ฉันพยักหน้า
"แต่ในระหว่างที่ช่างทำผมอยู่ ถ้าแกเห็นว่าผมของแกมีแววว่าจะออกมาน่าเกลียด แกจะบอกกล่าวให้ผู้รับจ้างแก้ไขในเวลาอันสมควรก็ได้"
เพื่อนสาวยกแขนข้างหนึ่งขึ้นเท้าสะเอว ทำท่าคิด
"แต่อย่างไรก็ตาม ถ้าแกยอมรับมอบการงานทรงผมทั้งที่ชำรุดบกพร่องโดยมิได้อิดเอื้อน ไม่ว่าโดยแสดงออกชัดหรือโดยปริยาย แกจะมาฟ้องร้องให้ผู้รับจ้างรับผิดทีหลังไม่ได้ เว้นแต่ความชำรุดบกพร่องนั้นไม่อาจพบได้ในขณะรับมอบ"
ฉันเม้มปากกลั้นหัวเราะ ก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ อย่างเข้าอกเข้าใจ "อือ...นี่แกแบกประมวลกฎหมายไปไหนมาไหนตลอดเลยเหรอ ?"
"ทำไม ?" คิ้วขมวดอย่างสงสัย
"ชั้นก็แกล้งถามไปงั้น ไม่นึกว่าแกจะแม่นตัวบทเป๊ะๆ ขนาดนี้"
ใบหน้าเรียวสวยตวัดสายตาค้อนขวับ
"แล้วไง แม่นไม่แม่นแล้วยังไง"
"โน่น ดูสุดหล่อห้าสิบเปอร์เซ็นต์ของแกโน่น" ร่างบางที่ยืนเท้าศอกอยู่บนพนักเก้าอี้พยักพเยิดไปทางด้านหลัง "ขืนแกไม่รีบทำผม มัวแต่โยกโย้อยู่อย่างนี้..."
"เกิดพ่อคุณอารมณ์เสีย ตะเพิดแกออกจากร้านทั้งหัวแฉะๆ แล้วไล่ให้แกไปฟ้องฐานผิดสัญญาจ้างทำของเอาเองละก็...คอยดูนะ"
ย่นจมูก เชิดหน้า ยักไหล่
"จ้างสิบล้านชั้นก็ไม่มีวันเป็นทนายให้ อายเขา" :D (หน้าพิเศษ D-Life)
หน้า 21
http://www.matichon.co.th/prachachat/prachachat_detail.php?s_tag=02dlf20270452&day=2009-04-27§ionid=0225
Windows Live™ SkyDrive™: Get 25 GB of free online storage. Check it out.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น